Ο τρόπος που εξαπλώνεται το τυπικό μοντέλο της πολυκατοικίας στην πόλη είναι η μεταφορά από το ιδιωτικό στο δημόσιο. Απ’ τη μονάδα στο σύνολο.
Για να ενώσουμε το πάρκο της Ριζάρη με τον Εθνικό κήπο, παίρνουμε παραδειγματικά τα οικοδομικά τετράγωνα, ανάμεσα στα δύο πάρκα.
Ένας ποδηλατόδρομος που λειτουργεί ως πράσινος ιστός εννώνει τους ακάλυς μεταξύ τους
2 comments:
Μητροπολιτικό Πάρκο στην Αθήνα, στο τώρα - Σχόλιο
Το θετικό στοιχείο και το «άλλο»…
Το θετικό στοιχείο είναι το ότι προβάλλεται η ιδέα της εκτόνωσης του πρασίνου στην Αθήνα, πράγμα αρκετά αναγκαίο και με καλές προθέσεις απέναντι στη φύση. Από μόνο του αυτό είναι ονειρικό και αρχίζει και αποκτά ζωτική μορφή όταν αρχίζει κανείς να αναλύει τους όγκους και τις μικρές διάσπαρτες προσθήκες πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας. Σημειώνεται τελικά ένα αρκετά ικανοποιητικό ποσοστό αυτού σε σύγκριση με το δομημένο χώρο.
Η Αθήνα, λοιπόν, έχει φάρους πρασίνου! Άλλοτε μικρούς άλλοτε μεγαλύτερους, σποραδικά τοποθετημένους στον χάρτη της. Όλα αυτά όμως εξακολουθούν να μην πληρούν την ανάγκη της Αθήνας για ένα μητροπολιτικό πάρκο!
Το πράσινο συνυπάρχει μεταξύ των οικοδομημάτων και των οδικών αρτηριών, ενώ οι λειτουργίες που αποδίδουν τα τελευταία, συχνά εμφανίζονται να του επιτείθονται.
Είναι μια παρέα το πράσινο με τα υπόλοιπα στοιχεία της πόλης μας, αλλά όχι με τόσο αξιοκρατικούς κανόνες. Βλέπεις αυτά τα στοιχεία τόσο κοντά το ένα στο άλλο και ταυτόχρονα το χάσμα μεταξύ τους τόσο αγεφύρωτο.
Η πυκνότητα και η συμφόρηση σε βαθμό ασφυξίας είναι πασιφανής. Το πόσα μπορούν να διαδραματιστούν στον ίδιο χώρο ταυτοχρόνως δημιουργούν πόλωση, έχοντας ως αποτέλεσμα η μετάβαση και η ροικότητα (sequence «remind me» Royksopp) του αστού να είναι προβληματική. Μπορεί να κρύβεται μια γοητεία σε αυτό το φαινόμενο αλλά το update σκοπό έχει να αναβαθμίσει αυτήν την παγιωμένη κατάσταση. Πρέπει κάπως μέσα σε όλα αυτά να χωρέσει και η πρωτοβουλία του καθένα μας ξεχωριστά, να αντιληφθούμε αυτούς τους χώρους και τις ποιότητες που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Ακόμα και όταν οι φράχτες έχουν τοποθετηθεί σε βάθρο δέους κατά επανάληψη, η φρούρηση στους δημόσιους χώρους καταντά ανούσια, οι μολυσμένοι χώροι έχουν ως απότοκο την αποστροφή μας, η έλλειψη εναλλακτικών λειτουργιών στον ιστό της πόλης αφήνει συναισθήματα ραθυμίας…και εμμένουμε στο να μην ασχολούμαστε.
Λείπει η πρόθεση τελικά σε όλο αυτό. Δεν έχουμε προθέσεις ως πολίτες γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κατεύθυνση, παρά μόνο ο μηχανισμός του αδιεξόδου.
Πού έχει διέξοδο για να περάσω απέναντι το δρόμο;
Πού έχει λίγο πράσινο να καθίσω;
Πού να συναντηθούμε;
Από πού είχα περάσει χθες;
- Δεν θυμάμαι το τοπίο μοιάζει πολύ, ανά χρονικές φάσεις.
- Α! Αυτό ο γλυπτό το θυμάμαι. Αλλά τι είναι αυτό το γλυπτό; Δεν έχει τίποτα που να κρύβει. Μάλλον θα είναι μνημείο.
- Το ήξερες ότι εδώ είχε γίνει το τάδε;
- Όχι, γιατί να το ξέρω αφού δεν έχω καμία εμπειρία με τον χώρο, δε βρήκα ποτέ το λόγο να έρθω. Δεν υπάρχει δράση για απόδραση. Θέλω να φύγω για διακοπές!!!!
- Όχι, κάτσε να δουλέψουμε το project για εκείνο για το μητροπολιτικό πάρκο στην Αθήνα! Ας βρούμε τρόπους να ενοποιήσουμε αυτά τα λίγα πράσινα κομμάτια με τα λίγα μεγάλα που έχουμε, ας γκρεμίσουμε τους φράχτες και ας βάλουμε πολλές λειτουργίες μέσα σε όλο αυτό. Ας φτιάξουμε έναν ιστό σήμα κατατεθέν και ας είναι πολύ «σκούρο» το πράσινο. Ας κάνουμε κάτι καλό – για τη φύση και ας έχει απλά ως πρότυπο την λέξη-ιδέα ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ. Γιατί όχι; Αυτό είναι το τόσο θετικό σε αυτό το project .
Το άλλο…
Ένα πολύ σημαντικό θέμα στην όλη υπόθεση, είναι το να κατανοήσει κανείς το ότι δεν χρειάστηκε να δοθεί περιττή βαρύτητα-στα πλαίσια του χρόνου που δουλεύεται η ιδέα- το απόλυτο σημείο υλοποίησης και βολής αυτού του ιστού πρασίνου στο κέντρο της πόλης. Απλά θέτουμε ένα σημείο δράσης και υποστηρίζουμε ότι η δυναμικότητα της υλοποίησης στο θέμα του πρασίνου επιζητείται κάπου εκεί στο κέντρο. Πιο συγκεκριμένα, θεωρούμε ότι η περιοχή που «ξανοίγεται» από τον Εθνικό Κήπο, το Πάρκο της Ριζάρη, το άλσος Ιλισίων και το Λυκαβηττό, είναι ένα καλό παράδειγμα αποτύπωσης των ιδεών μας.
Το άλλο που συμβαίνει και είναι αρκετά σημαντικό να αναφερθεί είναι το ότι από κάποιο σημείο και μετά, πληροφορίες για την περιοχή σε επίπεδο λεπτομέρειας φάνηκαν περιττές, καθότι το κύριο πρόσχημα ήταν η προσαρμογή του προγράμματος του μητροπολιτικού πάρκου στην πόλη και η παρουσίαση ιδεών στα πλαίσια του εφικτού. Κάτι τέτοιο μεταφέρει τον τρόπο σκέψης μας σε ένα άλλο επίπεδο δουλειάς, πιο αφαιρετικό και τυπολογικό. Δεν είναι κακό αυτό απαραίτητα, ενώ δεν αναιρεί την γενική τοποθέτηση που έχουμε επιλέξει από τοπογραφικής πλευράς. Δεν πειράζει…Ίσως είναι ένα πάτημα το να το δούμε τελείως ενδεικτικά, ως απόπειρα, ως χειρονομία εν όψει του επιζητούμενου πράσινου, μητροπολιτικού πάρκου. Ίσως τελικά το πιο ενδιαφέρον σε αυτήν την πρόταση να είναι η «επίδειξη» κάποιων μεθόδων προσθήκης πρασίνου οπουδήποτε, πάνω στο τυπικό μοντέλο του κέντρου της Αθήνας και όχι ειδικά στα συγκεκριμένα σημεία αιχμής που δημιουργούνται από τους προβαλλόμενους άξονες που παρουσιάζουμε. Από το πολύ συγκεκριμένο, μπορεί να γίνει εύκολα μετάβαση στο «άλλο» και αυτός είναι τελικά ο σκοπός και η επιδίωξη. Μοιάζει έτοιμο να μεταφερθεί σε όλον τον κεντρικό ιστό της πόλης…κάτι νέο.
Το storyboard της τελικής παρουσίασης, με αυτές τις επισημάνσεις, τροποποιείται ανά σημεία.
Γενικά: Οι απόψεις μπορούν και αναθεωρούνται ανά χρονικές φάσεις και για αυτόν ακριβώς το λόγο το Athens Update είναι μια αξιοσημείωτη και διαλεκτική πράξη ανάμεσα στο αρχικό, το click και -γιατί όχι- στο μετά.
Και στις τρεις φάσεις υπάρχει κάτι που αξίζει κανείς να προσέξει._
Prepei opwdhpote na enw8oun ayta ta dyo parka! prasino pantou s'ayta ta oikodomika tetragwna, pezodromhsh ki as griniaksoun arxika oi katoikoi (ena hlektriko kykliko mini bus 8a elyna to problhma.)
Post a Comment