Σημεία αναφοράς

Πέρα από τις αυθαιρεσίες που κατ’ εξακολούθηση συνεχίζει να πραγματοποιεί η πλειοψηφία των Ελλήνων στα οικοδομήματά τους δημιουργώντας μία δημοκρατική αντίφαση, υπάρχουν και άλλες «δημιουργικές» στιγμές του Νεοέλληνα, που τις εξασκεί με νομοταγή τρόπο.
Εξυπακούεται λοιπόν η εξάντληση του συντελεστή δόμησης με κάθε πιθανό μέσο ή τρόπο αδιαφορώντας για την εικόνα της πόλης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μεσοτοιχίες και οι πίσω όψεις των πολυκατοικιών. Οι μεσοτοιχίες, τυφλά συστήματα που οριοθετούν την ατομική ιδιοκτησία, λειτουργούν σαν μεσαιωνικά τείχη που προστατεύουν όμως την ατομικότητα και όχι το κοινωνικό σύνολο. Την αμυντικογενή τάση τους την υπαγορεύει ο νόμος που τις επιτάσσει τυφλές χωρίς να δίνει το δικαίωμα της εξαγοράς του «αέρα» ή της θέας.
Στην Αθήνα τέτοια απομεινάρια οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά και αδιαφορίας προς την πόλη υπάρχουν άφθονα δημιουργώντας όμως παράδοξα για εμάς μια νέα, πρωτότυπη ενδιαφέρουσα τυπολογία οπτικών ερεθισμάτων στην πόλη. Η αναρχία της πλειοψηφίας που απορροφά με ευχαρίστηση κάθε αντίθεση της μειοψηφίας εκφράζεται άθελά της πολλές φορές με δημιουργικό τρόπο, υποψιαζόμαστε βέβαια για μια ακόμα μικρότερη μειοψηφία.
Ίσως είναι κραυγαλέο να πούμε ότι η δημιουργική αναρχία της Αθήνας που γεννιέται από μια συγκεκριμένη μορφή «δημοκρατίας» που βασίζεται στην ανοχή, στην κοινή αποδοχή κάποιων ειδών παρανομίας δημιουργεί μια όμορφη πόλη. Σίγουρα όμως δημιουργεί μια πρωτότυπη πόλη με μια περίεργη ανώμαλη σχέση τάξης και αταξίας , νόμων και κανόνων απέναντι σε αυθαιρεσίες και αστοχίες. Η παράξενη αυτή πάλη μιας πόλης που προφασίζεται ότι διέπεται από δομές , αλλά βρίσκεται σε μια συνεχή άναρχη αποδόμηση τους, γεννάει στοιχεία που σχετίζονται με το δικό μας μονοπάτι αρχιτεκτονικής ύπαρξης σ’ αυτήν την πόλη.







Το σκίτσο σήμερα παρουσιάζει ένα τέτοιο σημείο στην πόλη. Στην γωνία Σταδίου(οδός που περνάνε οι περισσότερες πορείες) και Αιόλου εδώ και τρεις δεκαετίες υπάρχει το πολεοδομικό κενό που γέννησε η κατεδάφιση ύστερα από πυρκαγιά του πολυκαταστήματος «Κατράτζος». Σ’ αυτό το αποτύπωμα που δημιουργήθηκε από ένα «τυχαίο» γεγονός εμπρησμού τοποθετούμε το πρώτο σημείο αναφοράς στην Αθήνα.
Δημιουργείται μία κατακόρυφη πλατεία με πολλαπλές οπτικές θέσεις. Το πώς σε βλέπουν και πως εσύ βλέπεις τους άλλους σε μια πόλη ορίζεται από την αντιστροφή του «πανόπτικον». Όλα είναι φανερά και όλα είναι κρυφά.
Διαφοροποιώντας την τομή του κενού χώρου δημιουργούμε ένα κτίριο με επιδερμίδα πλατείας-κερκίδας που λειτουργεί διαδραστικά. Σαν βήμα λόγου ενός ή πολλών από ψηλά προς χαμηλά ή αντίστροφα. Δεν υπάρχει ορισμένη επόπτευση του ρήτορα ούτε αυτός γίνεται κέντρο του ακροατηρίου του. Ο χώρος είναι ρευστός, κλιμακώνεται και συνδέεται πλαστικά με τις μεσοτοιχίες δημιουργώντας μια συνέχεια στην ασυνέχεια της πόλης.