Στόχος της μελέτης είναι να αμφισβητήσει το καθεστώς αστικοποίησης στην Αττική και να προκαλέσει σκέψεις και προτάσεις για τις προϋποθέσεις νέων, καθ’ ύψος δυναμικών.
H Αθήνα, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, λόγω των οικοδομικών κανονισμών και της χαμηλής κατασκευαστικής τεχνολογίας, αναπτύχθηκε σαν πόλη χαμηλού ύψους, και, αργότερα η Αττική σαν αστικό συνεχές χαμηλού ύψους. Ο περιορισμός του ύψους των νέων κτηρίων, σε συνδυασμό με τις ανεπαρκείς πολεοδομικές προβλέψεις είχε ιδιαίτερη σημασία για το ελληνικό αστικό τοπίο, με την έλλειψη σημείων αναφοράς, τον περιορισμένο ελεύθερο χώρο, την δαπανηρή και ανεπαρκή υποδομή, την περιβαλλοντική υποβάθμιση και τις όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις. Μέσα σε αυτό το ολοένα επεκτεινόμενο συμπαγές χαλί της πολεοδόμησης της Αττικής, αναζητούνται διακριτός μητροπολιτικός χαρακτήρας και αστική τοπογραφία διάστικτη από σημεία αναφοράς.
Η επικείμενη ‘μετα-ολυμπιακή’ επέκταση της Αττικής θέτει σε αμφισβήτηση τις τρέχουσες διαδικασίες πολεοδόμησης. Οι νέες αναπτυξιακές και εμπορικές ανάγκες, η αστική ένταση που προκύπτει από την παρούσα πυκνότητα, και το πολιτισμικό παρελθόν και ενδεχομένως μέλλον της πόλης πρέπει να επηρεάσουν τις πρακτικές της πολεοδόμησης. Αφού εξασφαλισθεί η προστασία των ιστορικών τόπων και των τόπων φυσικού κάλλους, η εισαγωγή ψηλών κτηρίων σε επιλεγμένες τοποθεσίες μπορεί να παρακινήσει νέα ανάπτυξη και να αποδεσμεύσει νέους, ανοιχτούς χώρους. Αυτή θα προβάλει την οριζόντια διάχυση ως κορυφώσεις μιας ‘άλλης’ κατακόρυφης τοπογραφίας.
No comments:
Post a Comment