Δραγώνας + Χριστοπούλου Αρχιτέκτονες: Η ανάδυση του Ιλισού

Πως θα ήταν η Αθήνα σήμερα εάν το 1936 δεν είχε καλυφθεί το μεγαλύτερο μέρος της κοίτης του Ιλισού; Ποια θα ήταν η εικόνα της πόλης εάν η επέκταση του κυκλοφοριακού δικτύου δεν απαιτούσε τη μετατροπή των ρεμάτων σε οδικούς άξονες; Πως θα λειτουργούσε η πόλη εάν το αποχετευτικό δίκτυο δεν είχε εμπλακεί με τα ποτάμια της Αττικής και το πυκνό δίκτυο ρεμάτων της;
Οι ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος της Αττικής διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων για να αλλοιωθούν βεβιασμένα μόλις πριν από μερικές δεκαετίες. Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Αττικού τοπίου εξακολουθούν, όμως, να υφίστανται και παραμένουν ιδιαίτερα ανθεκτικά απέναντι σε οποιαδήποτε κυκλοφοριακή ή πολεοδομική παρέμβαση.
Κάτω από ένα λεπτό στρώμα ασφάλτου και μέσα από ένα εύθραυστο σύστημα οχετών εξακολουθεί να κυλά νερό με κατεύθυνση από τον Υμηττό και τα Τουρκοβούνια προς το Φάληρο. Μπορούμε να φανταστούμε αυτά τα υπόγεια, πρόχειρα καλυμμένα, ρέματα να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια; Μπορεί ένα δυναμικό σύστημα μεταβαλλόμενων υδάτων να αλλάξει την εικόνα της Αθήνας τον 21ο αιώνα; Μπορεί το υδρογραφικό δίκτυο της Αττικής να προσφέρει το έναυσμα για μια νέα προσέγγιση της αρχιτεκτονικής της πόλης;