Όσο πλησιάζουμε το πώς θα μπορούσε αυτό το κτίριο να εμφανίζεται προς τα έξω, λειτουργικά ισχύουν πράγματι κάποια από τα πράγματα που έχουμε ήδη γράψει: η διαμόρφωση ενός βάθρου μέσα στο οποίο θα υπάρχουν οπές για να στέκεται κανείς. Ένας δηλαδή δημόσιος χώρος κατακερματισμένος –σε αντίθεση με μια πλατεία που διεκδικεί πλήρη οριζόντια ορατότητα και διαφάνεια. Ξεχωριστοί αυτόνομοι θύλακες αποτρέπουν τις μικρές ομάδες (6-8 ατόμων) να συνενωθούν αποτελώντας ένα μεγαλύτερο σύνολο. Κάθε μια από αυτές τις ομάδες «κατοικεί» ξεχωριστές «σπηλιές» κάποιες από τις οποίες έχουν εξοπλισμό και επικοινωνία για φαγητό (με καδραρισμένες θέες του γύρω τοπίου) και άλλες που εξασφαλίζουν πλήρη ιδιωτικότητα, με θέα μόνο τον έναστρο ουρανό. Είναι η πέμπτη όψη ενός κτιρίου, το προοπτικό εκείνο από ψηλά, το προοπτικό που συνήθως αποφεύγουμε γιατί είναι για μας αόρατο. Στο θέμα αυτό βρίσκεται μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που το προοπτικό αυτό γίνεται ορατό. Με αυτήν την έννοια επανέρχεται στο νου όχι τόσο η (αν και αριστοτεχνική) πέμπτη όψη των θερμών του Τσούμθορ στη Βαλς, αλλά μια από τις διακεκριμένες προτάσεις για τα βραβεία Mies van der Rohe το 2005, μελέτη που εκπροσώπησε επίσης την Πορτογαλία πέρσι στη Biennale της Βενετίας: Το Casa das Mudas του Πάουλο Νταβίντ με τη χαρακτηριστική διαμόρφωση του δώματος του.
No comments:
Post a Comment