To spa διαθέτει ένα υπέργειο τμήμα και ένα υπόγειο τμήμα. Στο υπόγειο, ένας λαβυρινθώδης χώρος αναλαμβάνει τη δροσερή συνύπαρξη με το νερό. Επιλεγμένες φυγές προς το γύρω τοπίο καδράρονται από αρχιτεκτονικά στοιχεία, ενώ φεγγίτες αναλαμβάνουν να φέρουν φως στο εσωτερικό. Ο ψηλοτάβανος αυτός χώρος ορίζεται από τα τεθλασμένα όρια νερού και από αλληλοτεμνόμενους χώρους που επαναλαμβάνουν τα ίχνη διαδοχικών κώνων διαφορετικών μεγεθών. Η κύρια αυτή ψηλοτάβανη αίθουσα προσφέρεται για ανακάλυψη –πιο ελεύθερη γεωμετρικά από τις θέρμες του Zumpthor και χωρίς τις «γεωλογικές» στρώσεις του.
4 comments:
endiaferon to gegonos oti parolo pou epilegete enan lofo gia oikopedo, h epembash fainetai na mhn exei xarakthra toposhmou. anti8eta einai ypogeia (mexri stigmhs) kai den exei sxhma. se auto to project h purammida kai o labirun8os sumpiptoun kata ena tropo. 8a h8ela na dw tis fuges 8eas, mias kai ekei 8a fanei ti skefteste gia thn a8hna (px 8a kadrarete ton par8enwna h enan akalupto?). epishs nomizw oti h megaluterh proklhsh 8a einai to upergeio tmhma, giati ekei 8a prepei na antimetwpisete kati pou 8a exei sxhma, kai pou 8a fainetai apo pantou. elpizw to epomeno post na einai mesa sto 2007 =]
Και εμείς ελπίζουμε το επόμενο post μας να είναι μέσα στο 2007 :-). Πιστεύουμε πράγματι ότι αυτό το καδράρισμα θα έχει ενδιαφέρον γιατί θα θέλαμε να αποφύγουμε τον Παρθενώνα, ή την πανοραμική θέα και θα θέλαμε να απομονώσουμε κομμάτια της πόλης που είναι ασύνδετα μεταξύ τους –διαφορετικές πραγματικότητες της πόλης. Ούτως ή άλλως –απόλυτα δικαιολογημένες οι απορίες καθώς λείπει ένα τοπογραφικό- η πρόταση μας αναπτύσσεται στη πλαγιά που βλέπει προς Μέγαρο και Hilton, χωρίς να εκτείνεται μέχρι την εκκλησία, οπότε είναι αδύνατο να έχεις θέα τον Παρθενώνα και αντίστοιχα να είσαι ορατός από αυτόν. Επίσης από την αρχή δεν υπήρχε η επιθυμία για ένα τοπόσημο. Περισσότερο θα λέγαμε υπήρχε η επιθυμία για ένα podium. Μια βάση χωρίς το ναό, ή, καλύτερα, μια βάση με τρύπες. Ίσως (και οι σκέψεις που ακολουθούν είναι κομμάτια διερεύνησης και όχι περιγραφή ενός project που έχουμε ήδη ολοκληρώσει) ένα λατομείο/σπηλιά και από πάνω bunkers τμηματικής επιτήρησης (αντί για την πανοραμική εποπτεία μιας επαναλαμβανόμενης εικόνας της πόλης) και απόλυτης ιδιωτικότητας (κάτι που ήδη εκπροσωπούν τα …σταθμευμένα αυτοκίνητα). Σε αυτό περισσότερο ρόλο μάλλον έπαιξε η Βενετία, μια πόλη μεγάλης (πάλι) επανάληψης όπου ξεχωριστοί ιδιωτικοί «πυργίσκοι» για κάθε κατοικία επιτρέπουν τη θέα της πόλης.
Αυτή η επιλογή είναι μάλλον μονόδρομος, αφού στη περίπτωση μας ο ίδιος ο λόφος αποτελεί τοπόσημο για την πόλη.
Από την ιδιοτικότητα σε διάφορες ομαδικότητες. Τελικά ίσως προτείνετε μια λύση στην νέκρωση του δημόσιου χώρου. Μας αρέσει. Θέλουμε να δούμε τη σχέση του χώρου με το σώμα και τις σχέσεις των σωμάτων μεταξύ τους. Τελικά ο χώρος σας είναι ανοιχτός στο κοινό ή επι πληρωμή; Είναι χώρος κοινωνικοποίησης σαν τα αρχαία λουτρά ή άλλο ένα σπα για τους λίγους;
Post a Comment