Δρόμοι Ταχυτήτων

Στην Αθήνα σήμερα επικρατεί η λογική του ή / ή. Ο δημόσιος χώρος ή θα είναι περιοχή πεζών – και μόνο, ή θα είναι περιοχή της απόλυτης κυριαρχίας του αυτοκινήτου. Το μέλλον όμως δεν είναι μαύρο - άσπρο.

Το μέλλον ανήκει στην συνύπαρξη και στην δυνατότητα επιλογής: πεζοί, αναπηρικές άμαξες και παιδικά καροτσάκια, ποδήλατα, μοτοποδήλατα, μικρά ηλεκτροκίνητα ατομικά μέσα, ΙΧ, smart, ταξί, λεωφορεία, τραμ, μετρό, όλα θα συνυπάρχουν στον δημόσιο χώρο. Η εποχή του αποκλεισμού, που οι ποδηλάτες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά ακόμα και ο απλός πεζός έχει βιώσει ως τώρα, πρέπει να τελειώσει.

Στη θέση της αντίθεσης προτείνουμε σύνθεση. Πρώτο βήμα η δημιουργία χώρων κοινής παρουσίας. Δεν είναι δυνατό το κάθε μέσο να έχει τον δικό του χώρο. Βάση για την συνύπαρξη είναι η ταχύτητα με την οποία κινείται το κάθε μέσο, και σε κάποιο βαθμό ο χώρος που καταλαμβάνει. Στην Ευρώπη λειτουργούν πόλεις όπου όλα τα μέσα συνυπάρχουν. Και σέβονται το ένα το άλλο. Η ιδέα ονομάζεται Shared Space.

http://www.hopfensperger.co.uk/index_files/SharedSpace.htm

Στην Αθήνα θα είμαστε πραγματιστές. Οι ταχύτητες θα διαμορφώνονται από τη μορφολογία του χώρου. Με τη σειρά τους όμως, οι διαφορετικές ταχύτητες επιτρέπουν και την ανάπτυξη διαφορετικών χρίσεων που συμπαρασύρονται και αναζωογονούν τον δημόσιο χώρο.

Προτείνουμε τρεις ταχύτητες για την πόλη:

Τυπολογία δρόμου των 5 _ κίνηση όλων των φορέων σε χαμηλές ταχύτητες, με μέγιστη 5 χιλ/ώρα.

Τυπολογία δρόμου των 25 _ συνύπαρξη όλων των φορέων με κίνηση σε χαμηλές και υψηλές ταχύτητες, με μέγιστη 25 χιλ/ώρα.






Τυπολογία δρόμου των 50 _ διακριτή συνύπαρξη όλων των φορέων με κίνηση σε χαμηλές και υψηλές ταχύτητες, με μέγιστη 50 χιλ/ώρα.

Το Σχολείο

Ανακεφαλαιώνοντας:

Τελικά δεν θα επιλέξω οικόπεδα γιατί αυτό που θέλω να σχεδιάσω είναι ένα σύστημα. Θα χρησιμοποιήσω το αρχικό τοπογραφικό σαν «οικόπεδο», αντιμετωπίζοντας το σαν ένα ορθογώνιο με τοπογραφία.
Από τα προηγούμενα μου ποστ αλλά και τα σχόλια που συγκέντρωσα, επέλεξα τα εξής στοιχεία σαν συστατικά για αυτό το σχολικό κτίριο:

Στην οργάνωση του χώρου, οι τυπολογίες από τις οποίες με ενδιαφέρει να δανειστώ στοιχεία είναι:
Το Δάσος, επειδή έχει μη-ιεραρχική δομή, είναι επεκτάσιμο και εξελίσσεται οργανικά, και σου επιτρέπει να χαθείς, αλλά και να φτιάξεις την δική σου διαδρομή.Το Video Game, επειδή έχει και αυτό μια πιθανώς μη-ιεραρχημένη δομή αλλά με μια σειρά από προκαθορισμένα σενάρια. Μπορείς να προγραμματίσεις μια σειρά από πιθανότητες, ανάμεσα στις οποίες ο χρήστης (μαθητής) θα κάνει τις δικές του επιλογές. (Possibility Space)
Η Στοά, επειδή ενθαρρύνει την μάθηση σε κίνηση, και την μάθηση μέσω της ανακάλυψης, αντίστοιχα με το game και το δασός.

Σαν σύνολο αυτές οι επιλογές δείχνουν προς ένα κτίριο-περιβάλλον, και ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα στο προσεχές μέλλον θα είναι το ίδιο το φυσικό περιβάλλον, και το πως θα το συντηρήσουμε. Οπότε το σχολείο το φαντάζομαι σαν ένα κτίριο που εμπεριέχει την ιδέα του τεχνητού αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος, και μάλλον βρίσκεται ανάμεσα στα δυο: Ένα σχολειό που η κάτοψη μπορεί να μοιάζει με ένα κλιματολογικό χάρτη, ο οποίος σαν οργάνωση δεν απέχει από το δάσος, αλλά πιθανώς να εμπεριέχει την δομή «game», και ίσως να εμπλουτιστεί με στοές. Το σχολείο περιβάλλον καταλαμβάνει ολόκληρο το «οικόπεδο» με μια δομή η οποία έχει μέσα της την ιδέα του ανοιχτού χώρου.

Crater City, Chaneac, 1968

Αυτό το περιβάλλον μπορεί να έχει μέσα του κρατήρες που λειτουργούν σαν εσωστρεφή αμφιθέατρα, η βουνά που λειτουργούν σαν εξωστρεφείς χώροι-παρατηρητήρια, σαν ανάποδα αμφιθέατρα που οι θεατές κοιτούν μακριά.

Μαρίτα Νικολούτσου και Μέμος Φιλιππίδης: Therapeutic architecture - Ο νέος Λυκαβηττός

Όσο πλησιάζουμε το πώς θα μπορούσε αυτό το κτίριο να εμφανίζεται προς τα έξω, λειτουργικά ισχύουν πράγματι κάποια από τα πράγματα που έχουμε ήδη γράψει: η διαμόρφωση ενός βάθρου μέσα στο οποίο θα υπάρχουν οπές για να στέκεται κανείς. Ένας δηλαδή δημόσιος χώρος κατακερματισμένος –σε αντίθεση με μια πλατεία που διεκδικεί πλήρη οριζόντια ορατότητα και διαφάνεια. Ξεχωριστοί αυτόνομοι θύλακες αποτρέπουν τις μικρές ομάδες (6-8 ατόμων) να συνενωθούν αποτελώντας ένα μεγαλύτερο σύνολο. Κάθε μια από αυτές τις ομάδες «κατοικεί» ξεχωριστές «σπηλιές» κάποιες από τις οποίες έχουν εξοπλισμό και επικοινωνία για φαγητό (με καδραρισμένες θέες του γύρω τοπίου) και άλλες που εξασφαλίζουν πλήρη ιδιωτικότητα, με θέα μόνο τον έναστρο ουρανό. Είναι η πέμπτη όψη ενός κτιρίου, το προοπτικό εκείνο από ψηλά, το προοπτικό που συνήθως αποφεύγουμε γιατί είναι για μας αόρατο. Στο θέμα αυτό βρίσκεται μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που το προοπτικό αυτό γίνεται ορατό. Με αυτήν την έννοια επανέρχεται στο νου όχι τόσο η (αν και αριστοτεχνική) πέμπτη όψη των θερμών του Τσούμθορ στη Βαλς, αλλά μια από τις διακεκριμένες προτάσεις για τα βραβεία Mies van der Rohe το 2005, μελέτη που εκπροσώπησε επίσης την Πορτογαλία πέρσι στη Biennale της Βενετίας: Το Casa das Mudas του Πάουλο Νταβίντ με τη χαρακτηριστική διαμόρφωση του δώματος του.

Love Balconies

Τυπολογίες ερωτικών προβόλων

Νυχτερινή άποψη στο Λυκαβητό

Περιφερειακός Γαλατσίου

Λαιμός Βουλιαγμένης

Λυκαβητός

Σ' αυτό το post το λογικό ήταν να συνεχίσουμε την αναφορά μας για τους δημόσιους χώρους και ιδιαίτερα την πλατεία Ομονοίας και να αναλύσουμε τι προτείνουμε.

Όμως λόγω ημέρας αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τους ερωτικούς χώρους της Αθήνας και ειδικότερα με τα μέρη εκείνα που προτιμούν αυτοί που δοκιμάζουν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας ημιυπαίθριο ελεύθερο ημιδημόσιο sex μέσα στο αυτοκίνητό τους.

Οι χώροι αυτοί που προτείνουμε το installastion μας είναι το parking του Λυκαβητού, ο Λαιμός της Βουλιαγμένης και τέλος ο περιφερειακός Γαλατσίου στα Τουρκοβούνια. Θέσεις με εξαιρετική θέα και τελοσπάντων θεσμοθετημένοι χώροι για τέτοιες δουλειές.

Το installation προτείνεται να είναι έντονοι κόκκινοι, διάτρητοι, με καμπύλα στοιχεία πρόβολοι που διαμορφώνονται στις άκρες των απόκρημνων δρόμων . Η πρόταση είναι η λειτουργία αυτή των χώρων που αναφέρουμε κατά τις νυχτερινές ώρες να τονιστεί και να λειτουργεί με προύποθέσεις ακόμα και την ημέρα. Διατηρείται η έννοια του δήμόσιου χώρου , αλλά επιχειρείται μια διασφάλιση της ιδιωτικότητας. Πρόθεση μας είναι η δημιουργία ενός τοπόσημου με χρηστική αξία που διαμορφώνεται από τις ίδιες τις ανάγκες της πόλης. Οι χώροι αυτοί θα είναι προσβάσιμοι σε όλους χωρίς περιορισμούς. Θα παρέχουν περισσότερη ασφάλεια και ιδιωτικότητα, αλλά η χρήση τους θα είναι δημόσια.

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους Αθηναίους

Δίκτυα Δικτύων

Κέντρο Αθήνας

Δομή φύλλου

Φάσεις ανάπτυξης δικτύου

Επίθεση νέου δικτύου στο υπάρχον.

1000 μέτρα χειμάρρου

Περιοχή επέμβασης


1939


2007


20XX

Η σχεδόν οριζόντια επιφάνεια.

Όσο βλέπουμε το ζήτημα της στάθμευσης υπό κλίση και την πιθανή σχέση της κεκλιμένης επιφάνειας με ένα συμπαγές κτιριολογικά τμήμα που θα μπορεί να φιλοξενεί άλλα προγράμματα, επανεξετάζουμε και τους λόγους που μας πήγαν προς την έρευνα αυτή.
Μας ενδιαφέρει η επιφάνεια αυτή γιατί βλέπουμε σ' αυτήν ένα τρόπο να μπορέσει μια επιφάνεια εκτεινόμενη σχεδόν οριζόντια να χωρέσει και να τυλιχτεί σε ένα κτίριο σαφώς πιο κατακόρυφο και πυκνό. Η οριζόντια επέκταση είναι ο τρόπος που βλέπουμε την Αθήνα και τη δημόσια ζωή της να διαχέονται ασταμάτητα. Είναι δυνατόν με το μηχανισμό της σχεδόν οριζοντιότητας (κλίση μέχρι 6%) να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε αστικές εστίες κατακόρυφης πυκνότητας; Είναι νοητός ο δημόσιος χώρος ψηλά;
Το αυτοκίνητο πιθανώς και να μη χρειάζεται σ' αυτές τις επιφάνειες.

Εφήμερα Όρια 8

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ
Τα ΕΟ αποτελούν τοπόσημα της σημερινής διάχυσης της Αθήνας προς τα Μεσόγεια.
Η προγραμματική ασάφεια της περιοχής ή, αν θέλετε, η πολυ-προγραμματική της σύσταση (είναι περιοχή αγροτικών καλλιεργειών; περιοχή κατοικίας; περιοχή βιοτεχνίας; περιοχή χώρων αποθήκευσης; περιοχή μετάβασης-ενδιάμεση περιοχή;) δίνουν την ευκαιρία για την πρόταση σχεδιασμού των ΕΟ.
Η προγραμματική ασάφεια δίνει τη δυνατότητα για νέους κτιριακούς τύπους: ψηλά κτίρια που αναμιγνύουν κατανάλωση και κατοικία.
Αυτό το πείραμα μπορεί να γίνει καθώς τα ΕΟ βρίσκονται πάνω στα δίκτυα της διάχυσης.
Η εύκολη προσβασιμότητα που προσφέρουν τα δίκτυα δίνει τη δυνατότητα για την ανάπτυξη προγραμμάτων κατανάλωσης μεγάλης κλίμακας.
Η εύκολη προσβασιμότητα που προσφέρουν τα δίκτυα δίνει τη δυνατότητα για την ανάπτυξη προγραμμάτων εφήμερης κατοικίας: κατοικία στην οποία ο κάτοικος είναι περαστικός.
Η διάχυση στα Μεσόγεια –όπως και προηγούμενες αναπτύξεις της ελληνικής πόλης- δεν φαίνεται να ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο ρυθμιστικό σχέδιο.
Η πόλη θα εξαπλωθεί πρώτα κατά μήκος των δικτύων˙ στη συνέχεια τα κενά θα αρχίσουν να κλείνουν. Έτσι, στο δρόμο της πόλης προς τη θάλασσα, τα ΕΟ θα ενσωματωθούν στην αστική μάζα: δεν θα αποτελούν πια «όρια», η εφήμερη διάστασή τους θα έχει χαθεί˙ θα είναι λιγότερο αναγνωρίσιμα, παρόλο που το ύψος τους και η γραμμική τους ανάπτυξη, βασισμένη στην επανάληψη με παραλλαγές των όγκων τους, θα τα διαφοροποιεί.
Όμως, σε μεγάλο βαθμό, οι χωρικές ποιότητες των ΕΟ θα διατηρηθούν.

111 more atticas

111 municipalities of Attica

Μαρίτα Νικολούτσου και Μέμος Φιλιππίδης: Therapeutic architecture - Ο νέος Λυκαβηττός

To spa διαθέτει ένα υπέργειο τμήμα και ένα υπόγειο τμήμα. Στο υπόγειο, ένας λαβυρινθώδης χώρος αναλαμβάνει τη δροσερή συνύπαρξη με το νερό. Επιλεγμένες φυγές προς το γύρω τοπίο καδράρονται από αρχιτεκτονικά στοιχεία, ενώ φεγγίτες αναλαμβάνουν να φέρουν φως στο εσωτερικό. Ο ψηλοτάβανος αυτός χώρος ορίζεται από τα τεθλασμένα όρια νερού και από αλληλοτεμνόμενους χώρους που επαναλαμβάνουν τα ίχνη διαδοχικών κώνων διαφορετικών μεγεθών. Η κύρια αυτή ψηλοτάβανη αίθουσα προσφέρεται για ανακάλυψη –πιο ελεύθερη γεωμετρικά από τις θέρμες του Zumpthor και χωρίς τις «γεωλογικές» στρώσεις του.

Oμόνοια

Η πρόταση


Το παρόν

Το παρελθόν

Το μέλλον

Το concept

Μετά την άσφαλτο _ Ριζώματα

Κοιτάμε τα δίκτυα ελεύθερων χώρων της Αθήνας. Αρχικά γίνονται αντιληπτά σαν δομές διαδρομών στην πόλη. Επιτρέπουν στα αστικά είδη να κυκλοφορούν πάνω τους. Ο ελεύθερος χώρος της Αθήνας δεν καταλαμβάνεται από ένα δίκτυο αλλά από πολλά: αυτοκινήτων, ΟΑΣΑ, μετρό, πεζών. Δίκτυα δικτύων λοιπών.

Δίκτυο Πεζών / Δίκτυο Αυτοκινήτου

Δίκτυο Λεωφορίων και Τρόλεύ / Δίκτυο Τρένων και Μετρό

Στη συνέχεια όμως βλέπουμε ότι τα δίκτυα αυτά δεν είναι απλώς διάδρομοι μετακίνησης. Αποτελούν και σκαλωσιές: δομές πάνω στις οποίες προσκολλούνται και αναπτύσσονται διαφόρων ειδών αστικές ζωές. Ανάλογα με την θέση, τις γύρω χρήσεις, τις ποσότητες, τις ταχύτητες, αναπτύσσεται και διαφορετικής ποιότητας και έντασης αστική ζωή. Εμπορική επί το πλείστον, αλλά και ψυχαγωγική, πολιτιστική.

Πάνω στα πλέγματα αναπτύσσονται παραφυάδες, μυζητήρες, ριζώματα. Τα δίκτυα γίνονται ριζώματα. Το ρίζωμα των αυτοκινήτων είναι δυνατό. Τα ριζώματα των πεζών, των ΑμεΑ, των ποδηλατών και άλλων πολλών ζωικών ειδών της πόλης είναι αδύναμα, ανύπαρκτα. Και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για άλλα είδη ριζωμάτων, πέρα από τα σκληρά αγκάθια των ΙΧ.

Από αριστερά: podilates.gr / Σκίτσο του Ηλία Μακρή για την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία

http://www.podilates.gr , http://podilates.gr/?q=node/258

http:///www.disabled.gr

http://http://www.pezh.gr/ , http://www.pezh.gr/docs/ypoda.htm

Υπάρχουν τόσες Αθήνες όσο και Αθηναίοι. Για τον Carl Jung «η πραγματική ζωή είναι αόρατη, κρυμμένη στο ρίζωμα. Το τμήμα που ανθίζει στη επιφάνεια είναι εφήμερο. Το ρίζωμα παραμένει». Το «ρίζωμα» των Deleuze και Guattari δημιουργεί συνδέσεις, οριζόντιες και μεταξύ διαφορετικών ειδών. Στην Αθήνα οι χώροι που διαφορετικές Αθήνες συνδέονται και συνυπάρχουν είναι λίγοι. Τα ριζώματα της Αθήνας πρέπει να απλωθούν, να μπλεχτούν μεταξύ τους και να τροφοδοτήσουν ζωή στην πόλη.

Aπό αριστερά οι δύο πρώτες εικόνες: UNStudio

Μέσα στα ριζώματα η καθημερινή ζωή μπορεί να ανθίσει. Τα ριζώματα δεν αποτελούν ολοκληρωτικό σύστημα, αλλά πεδίο δυνατοτήτων.